Pagtatag ng Roman Empire

Buhat sa Mataas na Gitnang Panahon, ang Imperyo ay natapakan ng mga paglalaban-laban ng mga prinsipe ng mga lokal na sakop upang mapasakamay ang malalawak na lupain. Kumpara sa mga malalaking kahariang nakontrol ng mga gitnang Pransiya at Inglatera, ang mga Emperador ay nagkaroon ng mahinang kapangyarihan naman sa mga nasakop nito. Upang mapanatili ang kanilang interes at soberanya sa mga lupang ito, nagtalaga ang mga Emperador ng mga maharlika at maging mga obispo upang pamahalaan ang mga ito. Ang prosesong ito ay nagsimula noong ika-11 siglo sa pamamagitan ngKontrobersiya sa Pagpapatibay (Investiture Controversy) at malamang na nagtapos noong 1648 dahil sa Kapayapaan sa Westphalia. Ilang mga Emperador na ang tumalikwas sa patakarang ito ngunit sinasalungat naman ng Kapapahan at mga prinsipe ng Imperyo pabalik sa dati.


Hari ng mga Romano

Ang napipisil na hari na maging Emperador ng Imperyo ay tinatalaga munang Hari ng mga Romano ('Rex romanorum' / 'römischer König'). Ang mga haring Aleman ang naluklok sa mga puwesto buhat sa hindi matandaang panahon: noong ika-9 na siglo sa mga hari ng mga importanteng tribo (Prankong Salian ng Lorraine, Prankong Ripuarian ng Franconia, at mgaSakson, Bavarian at mga Swabian); nang tumagal ay mga duke at obispo ng kaharian; at sa wakas ay mga Kurfürsten (dukeng bumoboto o nanghahalal). Ang konseho ng mga mamboboto ay opisyal na binuo noong 1356 ng Hari ng Bohemia na si Charles IV sa pamamagitan ng dikretong Gintong Batas ng 1356. Noong una, ang konseho ay binubuo ng pitong manghahalal: ang Kondeng Palatin ng Rino, ang Hari ng Bohemia, Duke ng Saxony, ang Magreib ng Brandenburg, at mga Arsobispo ng Cologne, Mainz, at Trier. NoongTatlumpung Taong Digmaan, ang Duke ng Bavaria ay nabigyan ng upuan bilang ikawalong mamboboto. Ang sinumang kandidato sa pagka-Emperador ay kinakailangang magbigay ng lupa o anumang ari-arian sa konseho upang masiguro ang kanilang pagkapanalo.

Sa maraming pagkakataon, ang botohan ay tumatagal ng maraming tao dahil sa iba't ibang mga usaping kinakaharap ng napipisil na Hari: kailangan niya munang sugpuin ang mgarebelyon na nagaganap sa hilagang Italya, o maaaring may hindi pakikipag-unawaan sa mismong Santo Papa. Ang mga nahuling Emperador ay kinoronahan na ng Papa, at ang huling pinutungan ng Papa ay si Charles V noong 1530.

Ang Emperador ay kinakailang mabuting tao na may gulang 18, at ang lahat ng kanyang ninuno ay dapat bahagi ng dugong bughaw. Walang batas ang umaasa na dapat siyang Katoliko ngunit iyon na ang nakagawian ng Imperyo. Hindi niya kailangang maging Aleman (halimbawa ay si Alfonso X ng Castile na isang Espanyol). Sa bahaging ika-17 siglo, ang lahat ng mga Emperador ay nagkaroon na ng sakop sa loob ng Imperyo bago pa mahalal, halimbawa ay si Louis XIV ng Pransya.

Ang Emperador ay hindi nararapat padalus-dalos sa pagtibay ng mga kautusan at batas, gayunding limitado ang pangkalahatang kapangyarihan niya sa Imperyo. Ang kapangyarihan niya ay nililimitahan ng mga lokal na pinuno: pagkatapos ng huling ika-15 siglo, tinayo ang Reichstag, isang asembleya na nagkikita kapag ginusto ng Emperador sa iba't ibang lugar. Noong 1663 lamang naging isang permanenteng lupon ang Reichstag.

Mga lupain ng Imperyo

Ang isang lupain ay tinuturing na Reichsstand (lupain ng Imperyo), kung ayon sa batas Piyudal, ay kung wala ritong namumuno maliban na lamang sa mismong Emperador. Ito ay kinabibilangan ng mga:

• Mga teritoryong pinamumunuan ng mga prinsipe o duke, at sa ibang kaso ay mga hari. Ang mga pinuno ng Imperyo, maliban na lamang sa Hari ng Bohemia na isang mamboboto, ay hindi pinahihintulutang maging hari sa loob ng Imperyo ngunit mayroon naman silang mga kaharian sa labas ng Imperyo. Halimbawa ay ang Kaharian ng Gran Britanya na ang pinuno ay ang prinsipeng-elektor naHanover hanggang sa sirain ang Imperyo noong 1714.
• Mga teritoryong piyudal na pag-aari ng mga klerigo, o mga prinsipe ng Simbahan. Sa pangkaraniwang kaso ng Prinsipeng Obispo, ang teritoryong ito ay tumutumpak sa kapangyarihan nito sa Simbahan–kaya't lalong lumalawak ang kapanyarihan ng isang obispo.
• Mga Malayang Siyudad ng Imperyo.

Mapa ng Holy Empire

Ang paglaganap ng Kristiyanismo

BAGO umakyat sa langit si Jesu-Kristo noong 33 C.E., ibinigay niya sa kaniyang mga tagasunod ang atas na ito: “Kayo ay magiging mga saksi ko kapuwa sa Jerusalem at sa buong Judea at Samaria at hanggang sa pinakamalayong bahagi ng lupa.” (Gaw 1:8) Naging tapat sila sa kanilang atas.

Pagkaraan ng sampung araw, noong Pentecostes, bumaba ang banal na espiritu sa mga 120 alagad na naghihintay sa Jerusalem, at nagsimula silang magsalita “tungkol sa mariringal na mga bagay ng Diyos.” (Gaw 2:1-4, 11) Nang araw ring iyon, mga 3,000 ang nabautismuhan. (Gaw 2:37-41) Sa loob ng maikling panahon, ‘pinunô ng mga alagad ng kanilang turo ang Jerusalem.’ (Gaw 5:27, 28, 40-42) Ano ang naging resulta? “Ang bilang ng mga alagad ay patuloy na lubhang dumami sa Jerusalem.”—Gaw 6:7.

Mula sa Jerusalem, ang gawaing pagpapatotoo ay lumaganap. Dahil sa pagsalansang sa kanilang pagpapatotoo sa Jerusalem, ang mga alagad ay nangalat sa buong Judea at Samaria. Muli, nagbunga ito ng pagdami.—Gaw 8:1, 4, 14-17.

Noong 36 C.E., dinala ng apostol na si Pedro ang mabuting balita sa Cesarea, kung saan si Cornelio at ang kaniyang sambahayan, ang unang di-tuling mga Gentil na nakumberte, ay binautismuhan. (Gaw 10) Kasunod niyaon, lumilitaw na nagsimula sa Antioquia ng Sirya ang sistematikong pagpapatotoo sa mga di-Judio. Bilang resulta, “isang malaking bilang ng mga naging mananampalataya ang bumaling sa Panginoon.” (Gaw 11:20, 21) Mula noon, ang gawaing pagpapatotoo ay lumaganap sa iba pang mga bansa at literal na umabot “hanggang sa pinakamalayong bahagi ng lupa.”

Organisasyon ng Simbahan

Ang Simbahang Katoliko Romano o Simbahang Katoliko (o Simbahang Katolika)^[1] ay isangKristiyanong simbahan na nasa buong kapisanan kasabay ng Obispo ng Roma, na kasalukuyan ay angSanto Papa, si Benedicto XVI. Gaya ng ibang mga denominasyon ng Kristiyanismo, binabakas ng Simbahang Katoliko Romano ang pinagmulan nito sa orihinal na pamayanang Kristiyano na itinatag niHesus at ipinalaganap ng mga Labindalawang Apostol, partikular na si San Pedro.^[2][3]

Ang Simbahang Katoliko Romano ay ang pinakamalaking simbahang Kristiyano, na nagkakatawan sa kalahati ng lahat ng mga Kristiyano, at ang pinakamalaking organisadong unit ng anumangpananampalataya sa mundo.^[4] Ayon sa Statistical Yearbook of the Church, ang bilang ng nakatalang pandaigdigang kasapi ng Simbahang Katoliko sa katapusan ng 2005 ay 1,114,966,000, na malapit sa ika-anim na bahagi ng populasyon ng mundo.^[5][6][7]

Ang pandaigdigang Simbahang Katoliko ay binubuo ng isang Latin o Kanluranin at 22 Silanganing Katolikong nagsasariling simbahang partikular, kung saan lahat ay tumitingala sa Papa, na mag-isa o kasama ng Kolehiyo ng mga Obispo, bilang kanilang pinakamataas na autoridad sa daigdig sa mga paksa ng paniniwala, mga asal at ng pansimbahang pamamahala.^[8] Nakahati ito sa mga nasasakupang pook, karaniwan sa batayang teritoryal. Ang pamantayang teritoryal na yunit ay itinatawag na diyosesis sa simbahang Latin at eparkiya sa mga Silanganing simbahan. Ang bawat diyosesis o eparkiya ay nasa pamumuno ng isang obispo, patriyarka o eparko. Sa katapusan ng 2006, ang buong bilang ng lahat ng itong mga nasasakupang pook ay 2,782. 

Mga Krusada

Inilunsad ni Papa Urban II ang Unang Krusada noong 1095 nang makatanggap ito ng apela mula sa emperador na Byzantine na siAlexius I Komnenos upang pigilan ang mga pananakop ng Turko. Si papa Urban II ay naniwala na ang Krusada ay makakatulong upang magdulot ng rekonsilyasyon sa Silanganing Kristiyanismo.^[84][85][86] Ang sermon ni Urban II as Clermont ang simula ng walong buwang pangangaral na isinagawa ng papa sa buong Pransiya na humihimok ng banal na digmaan at humimok sa mga Kristiyano na ipagtanggol ang Byzantine laban sa mga Muslim. Siya ay nagpadala rin ng mga mangangaral sa buong Kanluraning Europa upang ipalaganap ang tungkol sa Krusada. Ang pangangaral na ito ni Urban II ay humimok ng isang pagsiklab ng karahasan laban sa ma Hudyo. Sa Pransiya at Alemanya, ang mga Hudyo ay nakita na mga kaaway ng mga Kristiyano gaya ng mga Muslim at pinaniniwalaang responsable sa pagpapapako kay Hesus. Ang sunod sunod na mga kampanyang militar na tinatawag na mgakrusada ay nagsimula noong 1096. Ang mga ito ay nilayon upang ibalik ang Banal na Lupain(Israel) sa kontrol ng mga Kristiyano. Ang layuning ito ay hindi naisakatuparan at ang mga episodyo ng brutalidad na isinagawa ng mga hukbo ng parehong panig ay nag-iwan ng isang legasiya ng mutual na kawalang pagtitiwala sa pagitan ng mga Muslim at mga Kristiyano.  Ang mga nagkrusada ay nabigo na magtatag ng mga permanenteng estadong Kristiyano sa Banal na Lupain. Ang pagsalakay sa Constantinople noong Ikaapat na Krusada ay nag-iwan sa mga Kristiyano sa Silanganin na mapoot sa kabila ng pagbabawal ni Papa Inosento III ng anumang gayong pag-atake.^[90] Noong 1199, kasunod ng Ikatlong Krusada, inatas ni Inosente III na palayain ng mga nagpautang na Hudyo ang mga nagkrusada. Maraming mga nagkrusada ay nangailangan mangutang sa mga Hudyo upang bumili ng mga sandata para sa Krusada. Ang batas sa Pransiya noong ika-13 siglo ay nagrereplekta sa mga pagsisikap ng Simbahang Katoliko na buwagin ang mga pagpapautang ng mga Hudyo. Ang patakarang ito ay may malalang epekto sa mga Hudyo ng Pransiya dahil ang pagpapautang ang isa sa kakaunting tanging mga bukas na trabaho para sa kanila. Ang papa ay tumawag rin ng panloob na Krusada laban sa mga hindi mananampalataya ng Katolisismo, lalo na ang mga heretiko ng katimugang Pransiya. Ang masaker ng mga libo libong heretiko sa Bezier, Pransiya noong 1209 ay humantong sa pagmamasaker ng mga 800 Hudyo. Ang Ikaapat na Krusada na may autorisasyon ni Papa Inosente III noon 1202 na nilayong muling kunin ang Banal na Lupain ay sandaling pinabagsak ng mga Venetian na gumamit ng mga pwersa upang salakayin ang siyudad na Kristiyano ng Zara. Kalaunan, ang mga nagkrusada ay dumating sa Constantinople ngunit sa halip na tumuloy sa Banal na Lupain ay sinalakay ang Constantinople at ibang mga bahagi ng Asya menor na nagtatag ng Imperyong Latin ng Constantinope sa Gresya at Asya minor. Noong 2001, si Papa John Paul II ay humingi ng tawad para sa mga kasalanan ng Katoliko kabilang ang pagsalakay sa Constantinope noong 1204. ^[91] Ang mga impluwensiya at reporma ng monghengCistercian na si Bernard ng Clairvaux ay nagtulak kay Papa Alexander III na magpasimula ng mga reporma na humantong sa pagkakatatag ng batas na kanon ng Romano Katoliko.  Noong ikalabingdalawang siglo, ang Pransiya ay nakasaksi ng paglago ngCatharismo sa Languedoc, Pransiya. Ang Catharismo ay isang sektang Kristiyano na may pilosopiyang neo-manichean. Pagkatapos na akusahan ang mga Cathar ng pagpatay sa isang legato ng papa noong 1208, si Papa Inosente III ay nagdeklara ng Krusadang Albigensian na nag-aalok ng mga lupain ng mga heretikong Cathar sa sinumang Maharlikang Pranses na makikidigma sa mga Cathar. Ang karahasan nito ay humantong sa pagkakamit ng Pransiya ng mga lupain na may malapit na ugnayang politikal at kultural sa Catalonia.

Unang Krusada

Ang Unang Krusada (1096–1099) ay isang ekspedisyong militaryo ng Romano Katolikong Europa upang muling maibalik ang mga banal na lupain na nasakop ng mga Muslim sa Levant (632–661) na sa huli ay humantong sa muling pagkakabihag ng Herusalem noong 1099.^[6][7][8]Ito ay inilunsad ni Papa Urban II noong Nobyembre 27, 1095 na may pangunahing layunin ng pagtugon mula sa apela mula sa Emperador ng Imperyong Byzantine na si Alexios I Komnenos na humiling ng mga bolunterong kanluraning upang tulungan siya at patalsikin ang mga mananakop na Turkong Seljuk mula sa Anatolia. Ang karagdagang layunin ay sandaling naging pangunahing layunin na Kristiyanong pananakop ng Herusalem at Banal na Lupain at pagpapalaya ng mga Silangang Kristiyano mula sa pamumunongIslamiko. Sa panahon ng unang krusada, ang mga kabalyero at mga magsasaka mula sa iba't ibang mga bansa ng Kanluraning Europa ay naglakbay sa lupain at dagat una ay sa Constantinople at pagkatapos ay tungo sa Herusalem bilang mga nagkukrusada. Ang mga magsasaka ay mas marami sa mga kabalyero. Ang mga magsasaka at mga kabalyero ay nahati sa dalawang magkakahiwalay na mga hukbo dahil ang mga magsasaka ay hindi mahusay na sinanay sa labanan gaya ng mga kabalyero. Ang kanilang hukbo ay nabigong makarating sa Herusalem. Ang mga kabalyero ay nakarating sa Herusalem at naglunsad ng pagsalakay sa siyudad. Kanila itong nasakop noong Hulyo 1099 at nang-masaker ng maraming mga Muslim at Hudyong mamamayan nito. Kanila ring itinatag ang mgaestado ng nagkrusada na Kaharian ng Herusalem, Kondado ng Tripoli, Prinsipalidad ng Antioch at Kondado ng Edessa. Dahil ang Unang Krusada ay malaking nauukol sa Herusalem na isang siyudad na hindi napasailalim ng mga Kristiyano sa loob ng 461 taon, ang mga nagkrusad ay tumanggi na ibalik ang lupain sa kontrol ng Imperyong Byzantine. Ang Unang Krusada ay bahagi ng tugong Kristiyano sa mga pananakop ng Muslim. Ito ay sinundan ng Ikalawang Krusada hanggang Ikasiyam na Krusada ngunit ang mga nakamit dito ay tumagal sa kaunti sa 200 taon. Ito rin ang unang pangunahing hakbang tungo sa muling pagbubukas ng kalakalang internasyonal sa Kanluran simula ng pagbagsak ng Kanluraning Imperyo Romano.

Ikalawang Krusada

Ang Ikalawang Krusada (1145–1149) ang ikalawang krusada na inilunsad mula sa Europa. Ang Ikalawang Krusada ay sinimulan bilang tugon sa pagbagsak ng Kawnti ng Edessa sa nakaraang taon ng mga pwersa ni Zengi. Ang Kawnti ay itinatag noong Unang Krusada(1096–1099) ni Baldwin ng Boulogne noong 1098. Bagaman ito ang unang itinatag na estado ng nagkrusada, ito rin ang una na bumagsak. Ang Ikalawang Krusada ay inanunsiyo ni Papa Eugene III at ang una sa mga krusada na pinamunuan ng mga haring Europeo na sina Louis VII ng Pransiya at Conrad III ng Alemanya na may tulong ng isang bilang ng ibang mga maharlikang Europeo. Ang mga hukbo ng mga dalawang haring ito ay nagmartsa ng magkahiwalay sa buong Europa. Pagkatapos na tumawid sa teritoryongByzantine tungo sa Anatolia, ang parehong mga hukbong ito ay magkahiwalay na natalo ng mga Turkong Seljuq. Ang pangunahing sangguniang Kristiyano sa Kanluran ng Krusadang ito na si Odo ng Deuil at ang mga sangguniang Kristiyanismong Syriac ay nag-angkin na sikretong hinarang ng Emperador ng Imperyong Byzantine na si Manuel I Comnenus ang pagsulong mga nagkrusada partikular na sa Anatolia kung saan inakusahan na kanyang sinadyang utusan ang mga Turko na atakihin ang mga ito. Sina Louis at Conrad at mga natitirang mga hukbo nito ay dumating sa Herusalem at noong 1148 ay lumahok sa isang hindi mahusay na napayuhang pag-atake sa Damascus. Ang krusada sa silangan ay isang pagkabigo para sa mga nagkrusada at isang malaking pagkapanlo para sa mga Muslim. Ito ay kalaunang nagkaroon ng mahalagang impluwensiya sa pagsalakay sa Herusalem at naglunsad ng Ikatlong Krusadasa wakas ng ika-12 siglo. Ang tanging tagumpay ng Ikalawang Krusada ay ang isang pinagsamang pwersa ng mga 13,000 na nagkrusadang Flemish, Frisian, Norman, Ingles, Scottish, at Aleman noong 1147. Sa paglalakbay mula sa Inglatera sa pamamagitan ng barko tungo sa Banal na Lupain, ang hukbo ay huminto at tumulong sa mas maliit na 7,000 hukbong Portuges sa pagsalakay saLisbon na nagpatalsik sa mga naninirahan nitong mga Moor.

]Ikatlong Krusada

Ang Ikatlong Krusada (1189–1192) na kilala rin bilang Krusada ng mga Hari ang pagtatangka ng mga pinunong Europeo na muling masakop ang Banal na Lupain mula kay Saladin(Ṣalāḥ ad-Dīn Yūsuf ibn Ayyūb). Ito ay malaking matagumpay ngunti nagkulang sa huling layunin nito na muling pananakop ng Herusalem. Pagkatapos ng pagkabigo ng Ikalawang Krusada, ang dinastiyang Zengid ay kumontrol sa isang pinag-isang Syria at lumahok sa isang alitan sa mga pinuno ng dinastiyang Fatimid ng Ehipto na humantong sa pagkakaisa ng mga pwersang Ehipsiyo at Syrian sa ilalim ng pamumuno ni Saladin na ginamit ang mga ito upang paliitin ang mga estadong Kristiayno at muling mabihag ang Herusalem noong 1187. Sa kanilang kasigasigang relihiyoso, winakasan nina Henry II ng Inglatera at Philip II ng Pransiya ang kanilang alitan at namuno sa isang bagong krusada(bagaman ang kamatayan ni Henry noong 1189 at naglagay sa kontinhenteng ingles sa ilalim ng pamumuno ni Richard Lionheart). Ang matandang Banal na Emperador Romanong siFrederick Barbarossa ay tumugon sa pagtawag sa digmaan at nanguna sa isang malaking hukbo sa buong Anatolia. Gayunpaman, siya ay nalunod at namatay sa Asya menor noong Hunyo 10, 1190 bago makarating sa Herusalem. Ang kanyang kamatayan ay nagsanhi ng pinakamalaking kalungkutan sa mga nagkrusadang Aleman. Ang karamihan ng kanyang mga napanghinaan ng loob na hukbo ay umuwi sa kanilang mga tahanan. Pagkatapos ng pagtataboy sa mga Muslim mula sa Acra, ang kahalili ni Frederick na siLeopold V ng Austria at Philip ay lumisan sa Banal na Lupain noong Agosto 1191. Nabigo si Saladin na talunin si Richard sa anumang mga digmaan at nakuha ni Richard ang ilang mga mahahalagang siyudad na pang-baybayin. Gayunpaman, noong Setyembre 2, 1192, ginawang pinal ni Richard ang isang kasunduan kay Saladin kung saan ang Herusalem ay mapapasailalim ng kontrol ng mga Muslim ngunit pumapayag rin sa mga walang sandatang Kristiyanong mga pilgrim at mangangalakal na bumisita sa Herusalem. Nilisan ni Richard ang Banal na Lupain noong Oktubre 9. Ang mga tagumpay ng Ikatlong Krusada ay pumayag sa mga nagkrusada na panatilihin ang malaking kaharian batay sa Cyprus at baybaying Syrian. Gayunpaman, ang pagkabigo na muling mabihag ang Herusalem ay humantong sa pagtawag ng Ikaapat na Krusada pagkatapos ng anim na taon.

]Ikaapat na Krusada

Ang Ikaapat na Krusada (1202–1204) ay orihinal na nilayon upang sakupin ang kinokontrol ng mga Muslim na siyudad ng Herusalem sa pamamagitan ng pananakop sa pamamagitan ng Ehipto. Sa halip nito, noong Abril 1204, sinakop ng mga nagkrusadang Europeo ang siyudad na Silangang Kristiyano ng Constantinople na kabisera ng Silanganing Imperyo Romano. Ito ay nakikita na huling mga akto ngSchismo ng Silangan-Kanlurarn sa pagitain ng Simbahang Silangang Ortodokso at Simbahang Katoliko Romano at isang mahalagang pangyayari sa pagbagsak ng Imperyo at Kristiyano sa Silangan. Itinatag ng mga nagkrusada ang Imperyong Latin(1204–1261) at iba pang mga estadong Latin sa mga lupaing Byzantine na kanilang sinakop. Ang pagsalungat ng Byzantine sa mga hindi nasakop na bahagi ng imperyo gaya ng Nicaea, Trebizond, at Epirus ay sa huli nagpalaya sa kabisera at nagpabagsak sa mga estado ng nagkrusada. 

Mga bunga ng Krusada

 Ang Krusada ay isang ekspedisyong militar na inilunsad ng Kristiyanong Europeo laban sa mga Turkong Muslim upang mabawi ang Jerusalem sa kamay ng mga ito. Ayon sa mananalaysay na si Edward Gibbon, pinakanaiibang pangyayari sa kasaysayan ang mga Krusada. Sa isang tawag ni Papa Urban II, ang mga hari,pari, maharlika, magsasaka, manggawa at mga alipin ay handang iwan ang kanilang gawain at mag-anak upang hawakan ang krus at espada at tubusin ang Jerusalem sa kamay ng mga Muslim.